Emily Lefebvre’s “Diorama” (2016) begint als de metafoor voor een essentiële eigenschap van animatie, namelijk iets tot leven brengen, oftewel de metamorfose van een statisch gegeven naar pure dynamiek. Met haar unieke beeldtaal, die vaak ook schilderkunst en fotografie incorporeert, wijst Lefebvre op de absurditeit van de mensheid. Hoe we dode dieren opzetten om ze vervolgens te bekijken in een ‘kijkkast’, bijvoorbeeld.

Die bijtende toon klinkt nog kritischer in het werk “Ode To Seekers” (2012) van Andrew Norman Wilson, die in de vorm van een mug, injectienaald en een olie-boortoren dezelfde absurditeit herkent. De soundtrack luidt niet voor niets: “If it makes you happy, then it can’t be that bad. If it makes you happy, why the hell are you so sad”. Ook in Kirsten Lepore’s “Hi Stranger” (2017) spreekt een naakt mannetje de kijker troostend toe. Ross Hogg observeert in “Life Cycles” (2016) op vernuftige wijze onze dagelijkse routines en biedt herkenbaarheid.

Technologische ontwikkelingen staan vandaag al een stuk verder dan toen Raoul Servais zijn eerste films creëerde. Dat merken we zeker in het werk van Cécile B. Evans. In haar film “Hyperlinks or it didn’t happen” (2014), zet Evans een computer gegenereerde versie van een beroemde overleden acteur in als hoofdpersonage. Via animatie brengt Evans hem terug tot leven.

Al deze films tonen door hun inventiviteit hoe animatie het medium vormt waar alles mogelijk is, waar grenzen haast taboe zijn. Op die manier laat animatie toe om de dingen vanuit een ander perspectief te bekijken, zoals bijvoorbeeld in David OReily’s “Everything” (2018), of zelfs om een compleet nieuw universum te visualiseren, zoals we kunnen ontdekken in Reka Busci’s “Solar Walk” (2018).