Rosa Barba zette in de vloedlijn van Oostende de monumentale sculptuur Pillage of the Sea, ondertussen een referentiepunt aan de kust. We zijn erg blij in ons laatste programma van het jaar de films van deze veelzijdige kunstenares te kunnen tonen.
OUTWARDLY FROM EARTH’S CENTER
ROSA BARBA — DE/IT, 2007 – 16MM on digital – 22’
LET ME SEE IT
ROSA BARBA – DE/IT, 2009 – 16MM – 4’10”
INSIDE THE OUTSET: EVOKING A SPACE OF PASSAGE
ROSA BARBA – DE/IT, 2021 – 16MM on digital – 31’15”
| 08/12 | 20:00 | KAAP | Oostende |
In 2021 is Heidi Ballet de curator van Beaufort, de kunstbiënnale aan de Vlaamse kust. Een terugkerend onderwerp in de kunstwerken van die editie is hoe de mens onderhevig is aan de wil van de natuur. Als de hoogbouw aan de Kust af en toe de vraag oproept ‘hoe heeft de mens de Kust veranderd’, dan wordt de vraag nu omgedraaid: ‘hoe heeft deze Kust de mens veranderd’.
In Oostende worden Monokino en Rosa Barba uitgenodigd als deelnemende kunstenaars. Monokino organiseert Cracks & Crumbles: verschillende vertoningen, performances en video installaties die reflecteren op de zee als trans-Atlantische ‘snelweg’ voor migratie en kolonisatie.
Rosa Barba zet in de vloedlijn van Oostende de monumentale sculptuur Pillage of the Sea. Een stapeling betonnen ‘kussens’, waarmee Barba refereert naar de ‘steenmannetjes’, de stapeling stenen die in verschillende culturen terugkomt en vaak langs wegen of op wegsplitsingen geplaatst werd. Op de verschillende kussens staan namen van steden die dreigen te verdwijnen door de stijging van de zeespiegel.
In 2021 lukt het ons niet om Rosa Barba te ontmoeten en om haar werk beter te leren kennen. Nu, twee jaar later, halen we de schade in en zoeken we samen met Barba naar wat we delen; film en de zee.
De film Outwardly from Earth’s Center is gebaseerd op het verhaal van een fictieve samenleving op een instabiel stuk land dat dreigt te verdwijnen. Deze situatie vereist de collectieve inzet van de bevolking om zowel de overleving van elk individu als het voortbestaan van de samenleving te waarborgen. Het verhaal vindt zijn basis deels in de werkelijkheid, aangezien Gotska Sandön ongeveer één meter per jaar verschuift. Het fictieve verslag van experts versterkt de surrealistische sfeer, waardoor de ervaring van wat aanvankelijk als een mooie documentaire wordt beschouwd, langzaam verschuift naar een meer abstract en enigszins absurd beeld van de strijd en kwetsbaarheid van mensen.
Let Me See It is eerder een hoorspel dan een film. De korrelige beelden van de 16mm-film tonen een zeegezicht, een kustlijn van een ongedefinieerde locatie ‘s nachts. We horen het gezoem van een slaperige verteller die een verhaal vertelt over een man die zijn gezichtsvermogen verliest. De vriend van de man helpt hem bij het memoriseren van voorwerpen in zijn huis die zoekgeraakt zijn. De beelden van de nachtvlucht over een archipel worden een metafoor voor de zoektocht naar zijn herinneringen en het vervagen van zijn ooit consistente wereld. De verteller spoort een onzichtbare protagonist aan om alle andere objecten om hem heen opnieuw te beoordelen. Het is een experiment dat leidt naar de schoonheid van desintegratie, naar de verontrustende sensaties van zijn gedramatiseerde en geïntensiveerde ervaringspatronen.
De Middellandse Zee heeft een lange geschiedenis als verbindingsroute voor handel en culturele uitwisseling tussen Oost en West, maar markeert ook de scheiding tussen Noord en Zuid. In Cyprus verdeelt een 180 kilometer lange “Dode Zone” ook het Noorden en het Zuiden en vormt het het startpunt van de artistieke interventie van Rosa Barba.
Inside the Outset: Evoking a Space of Passage is een project in twee delen: een film en een langetermijninstallatie van een Open-Air Cinema. Het project begon zeven jaar geleden, toen Barba werd uitgenodigd door het Point Centre for Contemporary Art in Nicosia en door de curator Mirjam Varadinis naar Cyprus. Na dit bezoek stelde de kunstenaar voor om een cinemasculptuur te bouwen in de Bufferzone, als voortzetting van een voortdurende verkenning in haar artistieke praktijk van landschap en menselijke interventie in de natuur. De inauguratieceremonie van Rosa Barba’s Open-Air Cinema vond plaats op 10 september 2021 met de première van deze film.
De sculptuur op het strand niet ver van KAAP is ondertussen een referentiepunt in het landschap geworden. We spreken er af, markeren het als begin- of eindpunt van een wandeling langs de zee. We zijn daarom erg blij ook de films van deze veelzijdige en internationaal gerenommeerde kunstenares te kunnen tonen.
~ ~ ~
Met de steun van het Vlaams Audiovisueel Fonds en de stad Oostende.
Tickets zijn €10 of €7 met korting en in voorverkoop via Uit in Oostende of de avond zelf verkrijgbaar aan de kassa. Voor meer informatie kan u ons contacteren via info@monokino.org.
STEUN — We werken vooralsnog zonder subsidies, uw steun is bijgevolg meer dan welkom en brengt letterlijk licht op het scherm:
BE80 7340 4532 5277 BIC: KREDBEBB
Met vermelding ‘gift’.
Giften vanaf €40 zijn fiscaal aftrekbaar.
Een gift van €100 zal je slechts €55 kosten.
Artistieke coördinatie: Anouk De Clercq, Godart Bakkers
Algemene coördinatie: Ditte Claus
Artistiek team: Eric de Kuyper, Xavier Garcia Bardon
Productioneel team: Bob Mees, Jef Declercq, Johan Opstaele, Noah Heylen
Communicatie: Cynthia Vandenbruaene
Grafisch ontwerp: Michaël Bussaer. Webdesign: Dominique Callewaert.
Met de steun van Auguste Orts, CINEMATEK, KAAP, KASK School of Arts Gent, Onderzoeksfonds Universiteit Gent, Vlaams Audiovisueel Fonds.
Wie vandaag in Oostende wandelt, wordt geconfronteerd met een fantastisch eclecticisme: een brutale grijze appartementsblok bestaat er naast het glorieuze Thermae Palace. Het machtige, haast stalinistische gebouw van De Grote Post domineert de Hendrik Serruyslaan. Een voormalig warenhuis herbergt een museum voor hedendaagse kunst. Belle-époque huizen verschuilen zich in de stille maar statige straten.
In 2017 valt kunstenaar Anouk De Clercq één leegte op. Die glorieuze filmcultuur van Henri Storck, James Ensor of Raoul Servais, is uit het straatbeeld verdwenen. Met de sluiting van cinema Rialto verdween ook de laatste onafhankelijke filmzaal uit het Oostendse cinema-circuit. Tegen zo’n buitengewoon decor, met de zee als groot projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen, is dat zonde.
En dus rijpt het idee Monokino: één zaal, getekend door een al even fantastisch eclecticisme, waar de cinema terug zichzelf kan zijn. Eén zaal, waar lange en korte films, filmklassiekers, auteursfilms, videokunst, experimentele films, animatie of het werk van jonge makers een plek kunnen vinden. Monokino toont, bevraagt, reageert, gaat in gesprek, nodigt uit, verwelkomt, plaatst in perspectief. Monokino is een plek van, door en voor Oostendenaren, voor professionelen en liefhebbers, voor jong en oud, voor van hier en van daar.
De films die Monokino wil tonen, leven niet enkel op het projectievlak. Ze verspreiden zich ook tussen bewoners, toeschouwers, makers. In die zin is Monokino ook ‘Kopfkino’: een mentale bioscoop, waar beelden de kans krijgen zich uit te leven en te vermenigvuldigen.
Zo zwerft Monokino nomadisch door die eclectische straten van Oostende, en nestelt zich in de hoofden en harten van de Oostendenaren. Weldra meert ze voorgoed aan.
Monokino wil cinema de 21ste eeuw indrijven en de avontuurlijke kant van film belichten. Terwijl we ijveren voor een vaste stek als ankerplaats voor cinefielen uit Oostende en daarbuiten, opereert Monokino als een nomadisch filmplatform.
De zee vormt Monokino’s favoriete projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen. In afwachting van onze volgende vertoning, verzamelden we alvast een lijst van films waarin de zee een hoofd- of bijrol speelt. Denk je zelf nog aan een film die er nog niet tussen staat? We horen het graag via info@monokino.org.
{{ film.title }}
{{ film.director }} — {{ film.year }}