Een programma en parcours in het kader van Beaufort, de triënnale voor hedendaagse kunst aan zee.

Drei Atlas
MIRYAM CHARLES — CA, 2018 — 16mm — 8’

Vitamin See
SIMNIKIWE BUHLUNGU — ZA, 2017 — video — 3’56”

Sometimes It Was Beautiful
CHRISTIAN NYAMPETA — US/SE, 2018 — video — 37’43”

Soleil Ô
MED HONDO — MR/FR, 1970 — 35mm — 104’

27/05 – 7/11
MIRYAM CHARLES in Boekhandel Corman
SIMNIKIWE BUHLUNGU in De Grote Post
CHRISTIAN NYAMPETA in Jeugdhuis OHK (gesloten op 25/06)
19/06, 20:00
MED HONDO in De Grote Post
Introductie door PASCALE OBOLO en ANOUK DE CLERCQ
07, 08/08
WEAVING REALITIES op verschillende locaties
30/10, 15:00
SANDRA MUTETERI HEREMANS en MAXIME JEAN-BAPTISTE in Mu.ZEE

Vorig jaar zorgde Black Lives Matter voor beweging op straat. De golf van protesten in Amerika waaide over naar België. Naast George Floyd werden hier ook andere namen geroepen: Adil, Mehdi, Semira, Lamine, Mawda…
In Brussel vonden er acties plaats voor het Justitiepaleis, een gebouw bijeengehouden door stellingen die ondertussen zelf aan vernieuwing toe zijn. Zo lijken de woorden van James Baldwin te echoën in haar grote, koude hallen: “Een verzonnen verleden kan nooit worden gebruikt; het barst en brokkelt af onder de druk van het leven zoals klei in een droogseizoen”.

Het Justitiepaleis is één van de talloze voorbeelden van architectuur in België die werden opgetrokken met het geld dat Leopold II opstreek door het plunderen van zijn kolonies Congo, Rwanda en Burundi, het zogenaamde ‘Kongogeld’.
Ook in Oostende treffen we deze koloniale geschiedenis aan in de vorm van standbeelden en gebouwen. De Koningin der Badsteden verkreeg haar royale reputatie en Belle-Epoque erfgoed door koning-architect Leopold II, die opdracht gaf voor de aanleg van gebouwen zoals de Koninklijke Gaanderijen, de Koninklijke Stallen, de Wellingtonrenbaan, het Leopoldpark of het toenmalig Kursaal, alsook de plattegrond van het vissersdorpje Oostende grondig hertekende. Leopold II werd dan ook in in Oostende geëerd door het ruiterstandbeeld dat de Drie Gapers bekroont.

Hoe gaan we om met dit erfgoed? Op vraag van Beaufort probeert Monokino de nasleep van onze koloniale geschiedenis in Oostende in een ander licht te plaatsen. We verruilden echter een blik op de monumenten voor een aantal dynamische video-installaties doorheen de stad. Waar de statische standbeelden in de stad van bovenaf op ons neerkijken, wil Monokino onze blik omkeren. We zochten naar verhalen die niet beschreven werden in geschiedenisboeken, naar stemmen die ons toefluisteren van achter deze monumentale façades. Zo beschrijft de film Drei Atlas (2018) van Mirjam Charles bijvoorbeeld hoe een dienstmeisje wordt verdacht van de moord op haar voormalige werkgever. Als kijker stap je mee in het verhaal van de protagoniste die een agente moet overtuigen van haar onschuld.

Waar de oude standbeelden dikwijls vervreemdend of zelfs buitenaards lijken, is film juist een herkenbaar medium waar we elke dag mee worden geconfronteerd. Het is om die reden dat audiovisuele media als film dikwijls ook werden ingezet als koloniale propaganda. Als nomadisch film- en kunstencollectief, maken deze filmarchieven een aantal vragen bij ons los: hoe bepaalt die film- en beeldcultuur toen én vandaag precies onze (koloniale) beeldvorming? En hoe kunnen we film en video vandaag dan zien als een medium voor alternatieve kennisoverdracht? Ook Simnikiwe Buhlungu’s film Vitamin See (2017) stelt onze manier van kennisproductie in vraag. Wat is wetenschappelijke kennis, en wie ‘produceert’ deze juist? Twee kinderen voeren een dialoog over de zee als metafoor voor kennisoverdracht.

In het korte parcours neemt Christian Nyampeta met zijn film Sometimes it was Beautiful (2018) een centrale plek in. In een cinemazaal bespreken verschillende historische figuren hoe we de historische beeldvorming over de kolonies vandaag moeten omkaderen. Wie heeft het recht om deze geschiedenissen te (re)presenteren? En hoe?

Met het programma Cracks and Crumbles wil Monokino aantonen dat er geen eenduidig beeld op het verleden bestaat. Daarom zijn er ook geen eenduidige antwoorden. ‘De’ geschiedenis is een onhoudbare constructie, die op barsten staat. En zo zochten we naar persoonlijke en intieme narratieven, die een alternatief bieden voor de eenzijdige visie van de monumentale standbeelden.

Naast het vaste parcours willen we via een aantal evenementen ook een actieve dialoog opstarten. Beginnen doen we met de vertoning van Soleil Ô (1970), een film van Med Hondo die we combineren met een book launch over de filmmaker. Geïntroduceerd door Pascale Obolo, filmmaakster, activiste en curator reflecteren we samen met Anouk De Clercq over Med Hondo’s oeuvre dat vandaag relevanter dan ooit blijkt.

In de late zomer staat een stadswandeling met Aldo Esparza Ramos en Yuchen Li op de planning. Samen vormen ze het collectief Weaving Realities, dat via kennis over voedsel en recepten onze sensoriële link met de geschiedenis onderzoekt. In Oostende vertellen ze over de (koloniale) geschiedenis van chocolade door middel van voorouderlijke verhalen.
We sluiten het programma af met Carte Blanche, een avond gecureerd door de Belgische filmmakers Sandra Muteteri Heremans en Maxime Jean-Baptiste die een programma over ‘zwarte’ of afwezige beelden samenstellen.

Samen met deze kunstenaars, filmmakers, denkers en het Oostendse publiek, gaat Monokino in dialoog over hoe we vandaag samen kunnen omgaan met dit collectief verleden. Zodat de barsten en de kruimels vandaag niet leiden tot een instorting, maar als inspiratie dienen voor een samen gedeelde en verbeelde toekomst.

Gratis. Reservaties voor evenementen via info@monokino.org.

In samenwerking met Beaufort en CINEA. Met de steun van Vlaams Audiovisueel Fonds, De Grote Post, Mu.ZEE, Jeugdhuis OHK, Boekhandel Corman, Archive Books.

STEUN — We werken vooralsnog zonder subsidies, uw steun is bijgevolg meer dan welkom en brengt letterlijk licht op het scherm:

BE80 7340 4532 5277     BICKREDBEBB

Met vermelding ‘gift’.

Giften vanaf €40 zijn fiscaal aftrekbaar.
Een gift van €100 zal je slechts €55 kosten.

Artistieke coördinatie: Anouk De Clercq, Godart Bakkers
Algemene coördinatie: Ditte Claus
Artistiek team: Eric de Kuyper, Xavier Garcia Bardon
Productioneel team: Bob Mees, Jef Declercq, Johan Opstaele, Noah Heylen
Communicatie: Cynthia Vandenbruaene
Grafisch ontwerp: Michaël Bussaer. Webdesign: Dominique Callewaert.

Met de steun van Auguste Orts, CINEMATEK, KAAP, KASK School of Arts Gent, Onderzoeksfonds Universiteit Gent, Vlaams Audiovisueel Fonds.

Wie vandaag in Oostende wandelt, wordt geconfronteerd met een fantastisch eclecticisme: een brutale grijze appartementsblok bestaat er naast het glorieuze Thermae Palace. Het machtige, haast stalinistische gebouw van De Grote Post domineert de Hendrik Serruyslaan. Een voormalig warenhuis herbergt een museum voor hedendaagse kunst. Belle-époque huizen verschuilen zich in de stille maar statige straten.

In 2017 valt kunstenaar Anouk De Clercq één leegte op. Die glorieuze filmcultuur van Henri Storck, James Ensor of Raoul Servais, is uit het straatbeeld verdwenen. Met de sluiting van cinema Rialto verdween ook de laatste onafhankelijke filmzaal uit het Oostendse cinema-circuit. Tegen zo’n buitengewoon decor, met de zee als groot projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen, is dat zonde.

En dus rijpt het idee Monokino: één zaal, getekend door een al even fantastisch eclecticisme, waar de cinema terug zichzelf kan zijn. Eén zaal, waar lange en korte films, filmklassiekers, auteursfilms, videokunst, experimentele films, animatie of het werk van jonge makers een plek kunnen vinden. Monokino toont, bevraagt, reageert, gaat in gesprek, nodigt uit, verwelkomt, plaatst in perspectief. Monokino is een plek van, door en voor Oostendenaren, voor professionelen en liefhebbers, voor jong en oud, voor van hier en van daar.

De films die Monokino wil tonen, leven niet enkel op het projectievlak. Ze verspreiden zich ook tussen bewoners, toeschouwers, makers. In die zin is Monokino ook ‘Kopfkino’: een mentale bioscoop, waar beelden de kans krijgen zich uit te leven en te vermenigvuldigen.

Zo zwerft Monokino nomadisch door die eclectische straten van Oostende, en nestelt zich in de hoofden en harten van de Oostendenaren. Weldra meert ze voorgoed aan.

Monokino wil cinema de 21ste eeuw indrijven en de avontuurlijke kant van film belichten. Terwijl we ijveren voor een vaste stek als ankerplaats voor cinefielen uit Oostende en daarbuiten, opereert Monokino als een nomadisch filmplatform.

De zee vormt Monokino’s favoriete projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen. In afwachting van onze volgende vertoning, verzamelden we alvast een lijst van films waarin de zee een hoofd- of bijrol speelt. Denk je zelf nog aan een film die er nog niet tussen staat? We horen het graag via info@monokino.org.

{{ film.title }}
{{ film.director }} — {{ film.year }}