Tove Jansson, de bedenkster van de Moemins, neemt ons mee op haar eiland in de Finse zee en vervoert ons daarna verder doorheen het oude Europa. Een intieme reis langs liefde, de zee en kleine momenten van plezier.
“It’s strange how the sea is always different, always changing. That’s what I love about it — it’s never boring.”
Tove Jansson
HARU, THE ISLAND OF THE SOLITARY
KANERVA CEDERSTRÖM & RIIKA TANNER — FI, 1998 – video – 43’
TOVE AND TOOTI IN EUROPE
KANERVA CEDERSTRÖM & RIIKA TANNER – FI, 2004 – video – 58’
| 07/11 | 20:00 | Projectvierennegentig | Oostende |
Tove Jansson, de geliefde Fins-Zweedse schrijfster en kunstenares – ondermeer bekend als de bedenker van de Moemins, de schattige Noordse trolletjes uit de Moeminvallei – had ook een minder bekende passie: home movies. Tussen 1970 en 1991 legde ze met een Super 8-camera intieme, vrolijke momenten vast uit haar leven met haar partner, kunstenares Tuulikki Pietilä.
Haru, the Island of the Solitary werd gefilmd op het rotsachtige Klovharun, een klein eiland in de Pellinki-archipel in de Finse Golf. Daar, in het enige huisje op het eiland waar Tove Jansson en Tuulikki Pietilä hun zomers doorbrachten, ontvouwt zich een intiem portret van Jansson’s wereld. Gebaseerd op twintig uur materiaal maakte Kanerva Cederström een poëtische meditatie over natuur, liefde, en de stille kracht van twee vrouwen die vrijheid en inspiratie vonden in elkaar en in de zee. Het openhartige, vaak onthullende commentaar in de voice-over is geschreven door Tove Jansson zelf.
In Tove and Tooti in Europe nemen Tove Jansson en Tuulikki Pietilä ons mee op hun reizen door Europa tussen 1972 en 1993. De film is een lyrisch en speels-hilarisch essay over het ‘oude Europa’: een tijd waarin mensen nog doolden door straten en landschappen, een grap deelden, stilstonden om te kijken, of zich lieten meevoeren door een moment van stilte. Gefilmd op Super 8 mm film ontvouwt zich een intieme reis vol lichte en tedere observaties, langs Parijs en Venetië, Londen en Madrid, Dublin, IJsland, Ierland en Corsica.
Tove Jansson (1914–2001) was een Finse schrijfster, kunstenares en striptekenaar van Zweedstalige afkomst. Ze werd wereldwijd bekend als de bedenker van de Moemins, een serie kinderboeken over fantasierijke wezens die filosofische thema’s aansnijden. Naast haar werk als auteur schreef ze ook romans voor volwassenen en schilderde ze.
De Moeminboeken, die tussen 1945 en 1970 verschenen, zijn vertaald in tientallen talen en geliefd bij zowel kinderen als volwassenen. Tove Jansson was ook openlijk lesbisch in een tijd waarin dit niet vanzelfsprekend was, en bracht het grootste deel van haar leven door met haar partner Tuulikki Pietilä. Ze overleed in 2001, maar haar werk blijft wereldwijd invloedrijk.
~ ~ ~
Met de steun van Vlaams Audiovisueel Fonds en KAAP.
Met dank aan Kanerva Cederström en Moomin.
STEUN — We werken vooralsnog zonder subsidies, uw steun is bijgevolg meer dan welkom en brengt letterlijk licht op het scherm:
BE80 7340 4532 5277 BIC: KREDBEBB
Met vermelding ‘gift’.
Giften vanaf €40 zijn fiscaal aftrekbaar.
Een gift van €100 zal je slechts €55 kosten.
Artistieke coördinatie: Anouk De Clercq, Godart Bakkers
Algemene coördinatie: Ditte Claus
Artistiek team: Eric de Kuyper, Xavier Garcia Bardon
Productioneel team: Bob Mees, Jef Declercq, Johan Opstaele, Noah Heylen
Communicatie: Cynthia Vandenbruaene
Grafisch ontwerp: Michaël Bussaer. Webdesign: Dominique Callewaert.
Met de steun van Auguste Orts, CINEMATEK, KAAP, KASK School of Arts Gent, Onderzoeksfonds Universiteit Gent, Vlaams Audiovisueel Fonds.
Wie vandaag in Oostende wandelt, wordt geconfronteerd met een fantastisch eclecticisme: een brutale grijze appartementsblok bestaat er naast het glorieuze Thermae Palace. Het machtige, haast stalinistische gebouw van De Grote Post domineert de Hendrik Serruyslaan. Een voormalig warenhuis herbergt een museum voor hedendaagse kunst. Belle-époque huizen verschuilen zich in de stille maar statige straten.
In 2017 valt kunstenaar Anouk De Clercq één leegte op. Die glorieuze filmcultuur van Henri Storck, James Ensor of Raoul Servais, is uit het straatbeeld verdwenen. Met de sluiting van cinema Rialto verdween ook de laatste onafhankelijke filmzaal uit het Oostendse cinema-circuit. Tegen zo’n buitengewoon decor, met de zee als groot projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen, is dat zonde.
En dus rijpt het idee Monokino: één zaal, getekend door een al even fantastisch eclecticisme, waar de cinema terug zichzelf kan zijn. Eén zaal, waar lange en korte films, filmklassiekers, auteursfilms, videokunst, experimentele films, animatie of het werk van jonge makers een plek kunnen vinden. Monokino toont, bevraagt, reageert, gaat in gesprek, nodigt uit, verwelkomt, plaatst in perspectief. Monokino is een plek van, door en voor Oostendenaren, voor professionelen en liefhebbers, voor jong en oud, voor van hier en van daar.
De films die Monokino wil tonen, leven niet enkel op het projectievlak. Ze verspreiden zich ook tussen bewoners, toeschouwers, makers. In die zin is Monokino ook ‘Kopfkino’: een mentale bioscoop, waar beelden de kans krijgen zich uit te leven en te vermenigvuldigen.
Zo zwerft Monokino nomadisch door die eclectische straten van Oostende, en nestelt zich in de hoofden en harten van de Oostendenaren. Weldra meert ze voorgoed aan.
Monokino wil cinema de 21ste eeuw indrijven en de avontuurlijke kant van film belichten. Terwijl we ijveren voor een vaste stek als ankerplaats voor cinefielen uit Oostende en daarbuiten, opereert Monokino als een nomadisch filmplatform.
De zee vormt Monokino’s favoriete projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen. In afwachting van onze volgende vertoning, verzamelden we alvast een lijst van films waarin de zee een hoofd- of bijrol speelt. Denk je zelf nog aan een film die er nog niet tussen staat? We horen het graag via info@monokino.org.
{{ film.title }}
{{ film.director }} — {{ film.year }}