De film opent met een betoverende, woordeloze sequentie onder de zee, inclusief zwevende kwallen en zwervende bodembewoners. De pastelkleuren in de beelden maken deze film tot een van de weinige waarbij je op de eerste rij wil zitten om erin te verdrinken.

PONYO
HAYAO MIYAZAKI — JP, 2008 — 101’

29/03 20:00 Vrijstaat O Oostende

Op een dag vindt een zachtaardige jongen van vijf een goudvis; een schepsel waarin vreemd genoeg al de rudimentaire trekken van een klein meisje te herkennen zijn. Wanneer de jongen zich snijdt aan de aangespoelde confituurpot waarin het visje vastzit, likt ze hem beter. Die daad van genezing zet het visje ineens ook op weg naar een menselijk bestaan, een transformatie die bovendien kracht wordt bijgezet door de gevoelens voor haar nieuwe metgezel.

In Ponyo bedreigt de liefde van de twee hoofdpersonages de ‘realiteit van de wereld’: het schudt de orde der dingen grondig door elkaar, zorgt ervoor dat de oceanen stijgen en dat de maan dichter bij de aarde komt.

Uiteraard zijn vissen niet in staat om te likken, en waarschijnlijk worden kleine dieren niet verliefd in de zin zoals mensen dat concept begrijpen. Miyazaki’s creaties voelen alsof ze ontsproten zijn aan de vruchtbare verbeeldingskracht van zeer jonge mensen, onbelemmerd door zorgen over realisme of efficiëntie. Toch bezit de film een verleidelijke, haast buitenaardse kwaliteit, zodat volwassenen maar al te graag hun ongeloof van zich af schudden, overweldigd door de spectaculaire, magische beelden.

Bovendien laat Miyazaki ook ruimte voor reflectie over een aantal gewichtige thema’s. Wanneer de plot een donkere wending neemt, schemert bijvoorbeeld het thema van de vernietiging van het milieu door. In de meeste Japanse films blijkt de zee een dodelijke vijand, bewogen door ondergrondse krachten. Maar hier wordt Ponyo ondersteund door een milieubewuste, animistische harmonie. In de films van Miyazaki is het onmiskenbaar de natuur die haar voorwaarden aan de mens dicteert.

Ook verwijst Miyazaki ‘s werk vaak naar de onschuld van kinderen en poneert hij de stelling dat ze hoop bieden voor de toekomst van de mensheid. Zijn films – volledig met de hand getekend – zijn als dansende dromen, vloeiende bewegingen in een mysterieuze turbulentie.

In Ponyo schuilt een ziltig verdriet vermengd met zoetheid, wat Monokino op het idee bracht om zoete en zoute snacks te voorzien: op die manier kom je dichter bij Ponyo’s wereldvreemde charme. Verwacht het onverwachte!

STEUN — We werken vooralsnog zonder subsidies, uw steun is bijgevolg meer dan welkom en brengt letterlijk licht op het scherm:

BE80 7340 4532 5277     BICKREDBEBB

Met vermelding ‘gift’.

Giften vanaf €40 zijn fiscaal aftrekbaar.
Een gift van €100 zal je slechts €55 kosten.

Artistieke coördinatie: Anouk De Clercq, Godart Bakkers
Algemene coördinatie: Ditte Claus
Artistiek team: Eric de Kuyper, Xavier Garcia Bardon
Productioneel team: Bob Mees, Jef Declercq, Johan Opstaele, Noah Heylen
Communicatie: Cynthia Vandenbruaene
Grafisch ontwerp: Michaël Bussaer. Webdesign: Dominique Callewaert.

Met de steun van Auguste Orts, CINEMATEK, KAAP, KASK School of Arts Gent, Onderzoeksfonds Universiteit Gent, Vlaams Audiovisueel Fonds.

Wie vandaag in Oostende wandelt, wordt geconfronteerd met een fantastisch eclecticisme: een brutale grijze appartementsblok bestaat er naast het glorieuze Thermae Palace. Het machtige, haast stalinistische gebouw van De Grote Post domineert de Hendrik Serruyslaan. Een voormalig warenhuis herbergt een museum voor hedendaagse kunst. Belle-époque huizen verschuilen zich in de stille maar statige straten.

In 2017 valt kunstenaar Anouk De Clercq één leegte op. Die glorieuze filmcultuur van Henri Storck, James Ensor of Raoul Servais, is uit het straatbeeld verdwenen. Met de sluiting van cinema Rialto verdween ook de laatste onafhankelijke filmzaal uit het Oostendse cinema-circuit. Tegen zo’n buitengewoon decor, met de zee als groot projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen, is dat zonde.

En dus rijpt het idee Monokino: één zaal, getekend door een al even fantastisch eclecticisme, waar de cinema terug zichzelf kan zijn. Eén zaal, waar lange en korte films, filmklassiekers, auteursfilms, videokunst, experimentele films, animatie of het werk van jonge makers een plek kunnen vinden. Monokino toont, bevraagt, reageert, gaat in gesprek, nodigt uit, verwelkomt, plaatst in perspectief. Monokino is een plek van, door en voor Oostendenaren, voor professionelen en liefhebbers, voor jong en oud, voor van hier en van daar.

De films die Monokino wil tonen, leven niet enkel op het projectievlak. Ze verspreiden zich ook tussen bewoners, toeschouwers, makers. In die zin is Monokino ook ‘Kopfkino’: een mentale bioscoop, waar beelden de kans krijgen zich uit te leven en te vermenigvuldigen.

Zo zwerft Monokino nomadisch door die eclectische straten van Oostende, en nestelt zich in de hoofden en harten van de Oostendenaren. Weldra meert ze voorgoed aan.

Monokino wil cinema de 21ste eeuw indrijven en de avontuurlijke kant van film belichten. Terwijl we ijveren voor een vaste stek als ankerplaats voor cinefielen uit Oostende en daarbuiten, opereert Monokino als een nomadisch filmplatform.

De zee vormt Monokino’s favoriete projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen. In afwachting van onze volgende vertoning, verzamelden we alvast een lijst van films waarin de zee een hoofd- of bijrol speelt. Denk je zelf nog aan een film die er nog niet tussen staat? We horen het graag via info@monokino.org.

{{ film.title }}
{{ film.director }} — {{ film.year }}