In het eerste programma van het jaar, helpt Monokino de winter vergeten en dromen we alvast over de zomer. Dit doen we met twee films waarin het strand – en alles wat daarrond gebeurt, de hoofdrol hebben.
COPACABANA BEACH
VIVIAN OSTROVSKY — USA/BR, 1983 – 16MM – 10’
DOMENICA D’AGOSTO
LUCIANO EMMER – IT, 1950 – 35mm naar digitaal – 75’
| 17/03 | 20:00 | KAAP | Oostende |
Gefilmd op Super 8, en overgezet op 16mm, kijkt Copacabana Beach met een humoristische blik naar het ritueel dat elke ochtend plaatsvindt op de promenade en het strand van Copacabana. Fitness in Braziliaanse stijl, met een vleugje voetbal en Carmen Miranda. Fun in the sun: waar de gejaagdheid van het leven plaatsmaakt voor excentrieke vrolijkheid.
Vivian Ostrovsky (1945) is geboren in New York, opgegroeid in Rio de Janeiro en opgeleid in Parijs. Ze maakte haar eerste experimentele film in 1980 en heeft sindsdien een omvangrijk oeuvre aan films gemaakt op Super 8, 16mm, video en met found footage. Het is een persoonlijk oeuvre opgebouwd uit filmdagboeken en -collages, die gekenmerkt worden door een dromerige speelsheid en humor. Muziek heeft een belangrijke plaats in Ostrovsky’s werk. Niet enkel in letterlijke zin, maar ook symbolisch, de films swingen de pan uit!
De Italiaanse cineast Luciano Emmer is ten onrechte wat minder bekend bij het grote publiek, wat jammer is, want zijn films doen niet onder voor die van tijdgenoten als Rossellini, Antonioni, of Fellini. Domenica d’agosto (Een zondag in augustus) is een voorbeeld van wat de Italianen het ‘rosy neorealisme’ noemen. Een periode aan het einde van het Italiaanse neorealisme, waar de films lichter, vrolijker en optimistischer zijn, zonder de sociale realiteit uit het oog te verliezen. Het optimisme dat in de naoorlogse Italiaanse samenleving leeft, sijpelt door in enkele films die ruwweg tussen 1950 en 1960 gemaakt worden.
Ook in Domenica d’agosto staat de alledaagse Italiaanse samenleving centraal. 7 augustus 1949, om precies te zijn, een broeierige zomerse zondag, waar de Romeinse jongeren met de fiets, de auto of in de overvolle trein naar het strand van Ostia trekken om enige verkoeling te zoeken. Een groepje chique vriendinnen gaat naar een privé strand, terwijl de stoere jongens uit het arbeidersmilieu een rommelige strand aan de rand van de stad als einddoel hebben.
Als de wegen van Enrico en Marcella elkaar kruisen, vergeten ze even wie – en waar ze zijn, en hebben enkel oog voor elkaar. Samen proberen ze een hindernissenparcours te overwinnen dat bestaat uit klassenverschillen, hormonen, prikkeldraad en Italianen die hun mening niet onder stoelen of banken steken. Pretentieloos en vol humor ontluikt zich een kalverliefde – en het drama dat daarmee gepaard gaat, op de stranden van Ostia.
Met een grote liefde voor Italië, de jeugd en film, heeft Emmer voor zijn langspeeldebuut voornamelijk niet-professionele acteurs gecast. Onder de vijf professionele acteurs bevonden zich Marcello Mastroianni, die een verkeersagent speelt die in Rome op wacht staat, en Franco Interlenghi als de knappe tiener uit de arbeidersklasse die flirt met Marcella, het meisje uit een snobistisch gezin uit de Romeinse middenklasse.
Tickets zijn €10 of €7 met korting en in voorverkoop via Uit in Oostende of de avond zelf verkrijgbaar aan de kassa. Voor meer informatie kan u ons contacteren via info@monokino.org.
STEUN — We werken vooralsnog zonder subsidies, uw steun is bijgevolg meer dan welkom en brengt letterlijk licht op het scherm:
BE80 7340 4532 5277 BIC: KREDBEBB
Met vermelding ‘gift’.
Giften vanaf €40 zijn fiscaal aftrekbaar.
Een gift van €100 zal je slechts €55 kosten.
Artistieke coördinatie: Anouk De Clercq, Godart Bakkers
Algemene coördinatie: Ditte Claus
Artistiek team: Eric de Kuyper, Xavier Garcia Bardon
Productioneel team: Bob Mees, Jef Declercq, Johan Opstaele, Noah Heylen
Communicatie: Cynthia Vandenbruaene
Grafisch ontwerp: Michaël Bussaer. Webdesign: Dominique Callewaert.
Met de steun van Auguste Orts, CINEMATEK, KAAP, KASK School of Arts Gent, Onderzoeksfonds Universiteit Gent, Vlaams Audiovisueel Fonds.
Wie vandaag in Oostende wandelt, wordt geconfronteerd met een fantastisch eclecticisme: een brutale grijze appartementsblok bestaat er naast het glorieuze Thermae Palace. Het machtige, haast stalinistische gebouw van De Grote Post domineert de Hendrik Serruyslaan. Een voormalig warenhuis herbergt een museum voor hedendaagse kunst. Belle-époque huizen verschuilen zich in de stille maar statige straten.
In 2017 valt kunstenaar Anouk De Clercq één leegte op. Die glorieuze filmcultuur van Henri Storck, James Ensor of Raoul Servais, is uit het straatbeeld verdwenen. Met de sluiting van cinema Rialto verdween ook de laatste onafhankelijke filmzaal uit het Oostendse cinema-circuit. Tegen zo’n buitengewoon decor, met de zee als groot projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen, is dat zonde.
En dus rijpt het idee Monokino: één zaal, getekend door een al even fantastisch eclecticisme, waar de cinema terug zichzelf kan zijn. Eén zaal, waar lange en korte films, filmklassiekers, auteursfilms, videokunst, experimentele films, animatie of het werk van jonge makers een plek kunnen vinden. Monokino toont, bevraagt, reageert, gaat in gesprek, nodigt uit, verwelkomt, plaatst in perspectief. Monokino is een plek van, door en voor Oostendenaren, voor professionelen en liefhebbers, voor jong en oud, voor van hier en van daar.
De films die Monokino wil tonen, leven niet enkel op het projectievlak. Ze verspreiden zich ook tussen bewoners, toeschouwers, makers. In die zin is Monokino ook ‘Kopfkino’: een mentale bioscoop, waar beelden de kans krijgen zich uit te leven en te vermenigvuldigen.
Zo zwerft Monokino nomadisch door die eclectische straten van Oostende, en nestelt zich in de hoofden en harten van de Oostendenaren. Weldra meert ze voorgoed aan.
Monokino wil cinema de 21ste eeuw indrijven en de avontuurlijke kant van film belichten. Terwijl we ijveren voor een vaste stek als ankerplaats voor cinefielen uit Oostende en daarbuiten, opereert Monokino als een nomadisch filmplatform.
De zee vormt Monokino’s favoriete projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen. In afwachting van onze volgende vertoning, verzamelden we alvast een lijst van films waarin de zee een hoofd- of bijrol speelt. Denk je zelf nog aan een film die er nog niet tussen staat? We horen het graag via info@monokino.org.
{{ film.title }}
{{ film.director }} — {{ film.year }}