Een avontuurlijke en erotische zoektocht naar schoonheid op de maat van Richard Wagner, Zarah Leander en Sergej Eisenstein. Eric de Kuyper toont zijn film in de stad waar zijn hart ligt: Oostende, natuurlijk.
PINK ULYSSES
ERIC DE KUYPER — NL, 1990 – 4K – 98’
Waarschuwing: deze film bevat expliciete beelden (16+).
| 07/02 | 20:00 | KAAP | Oostende |
Eric de Kuyper is zonder twijfel de bekendste ‘aangespoelde’ in Oostende. In 1990 beschrijft hij in De hoed van tante Jeannot hoe hij als klein jongetje wordt meegegeven aan een bevriende vrachtwagenchauffeur die naar de kust gaat. Die brengt hem van Brussel naar Oostende, waar de wereld, via de eerste autoweg van België, letterlijk eindigt. de Kuyper brengt zijn zomers door in de Koningin der Badsteden, waar hij verliefd wordt op vriendjes, en op de stad, waar hij zijn leven lang naar blijft terugkeren. De prachtige verhalen over de zomers in Oostende vinden hun weg in Aan zee: taferelen uit de kinderjaren, een klassieker van de Vlaamse letteren.
Zelfs als hij ‘vlucht’ uit Vlaanderen naar Parijs, en via Nijmegen in Kranenburg terechtkomt, blijft hij Oostende trouw. Hij heeft een appartementje in de richting van Middelkerke, waar hij zijn zomers doorbrengt. Zijn hart ligt in de badstad: in de jaren 1990 verdedigen hij en andere Oostendenaren haar met vuur, wanneer de gaanderijen bedreigd worden, of het art deco strand lido, het casino, en ander erfgoed dat volgens het gemeentebestuur ‘ontwikkeld’ moet worden.
Naast schrijver, televisiemaker, professor, opera- dans- film criticus, maakt de Kuyper films. Zijn meest succesvolle en zonder twijfel meest exuberante film is Pink Ulysses die recent door Eye gerestaureerd werd. De film brengt verschillende interesses van de Kuyper samen: opera en klassieke muziek, de filmgeschiedenis, literatuur en het mannenlichaam.
De film is een anti-conformistische, radicale, maar sublieme herinterpretatie van de Odyssee. In de openingsscène zien we de Griekse held in een appartementje zijn broek strijken, terwijl op de achtergrond Pars te horen is van Yvonne Georges, een populaire Belgische feministische zangeres en actrice uit de jaren 1920. Het is de start van een reis die wij met Odysseus maken, en die via honderden andere verhalen verteld wordt: Eisensteins Battleship Potemkin (1926) toont de zeereis, Jean Delannoy’s L’eternel retour (1943) vertelt het liefdesverhaal tussen Penelope en Odysseus, en Luigi Romano Borgnetto’s La Caduta di Treia (1911) belicht de val van Troje. Het is echter geen montage van filmfragmenten; het geheel is ingebed in een krachtige mise-en-scène die doet denken aan werk van Werner Schroeter.
Pink Ulysses is een opwindende reis door de filmgeschiedenis, via opera en de beeldende kunst, badend in erotiek. De seksualiteit is hypnotiserend, magisch en, net als de film, een uitnodiging om te reizen, te dromen en te leven.
~ ~ ~
Met de steun van Vlaams Audiovisueel Fonds en KAAP.
STEUN — We werken vooralsnog zonder subsidies, uw steun is bijgevolg meer dan welkom en brengt letterlijk licht op het scherm:
BE80 7340 4532 5277 BIC: KREDBEBB
Met vermelding ‘gift’.
Giften vanaf €40 zijn fiscaal aftrekbaar.
Een gift van €100 zal je slechts €55 kosten.
Artistieke coördinatie: Anouk De Clercq, Godart Bakkers
Algemene coördinatie: Ditte Claus
Artistiek team: Eric de Kuyper, Xavier Garcia Bardon
Productioneel team: Bob Mees, Jef Declercq, Johan Opstaele, Noah Heylen
Communicatie: Cynthia Vandenbruaene
Grafisch ontwerp: Michaël Bussaer. Webdesign: Dominique Callewaert.
Met de steun van Auguste Orts, CINEMATEK, KAAP, KASK School of Arts Gent, Onderzoeksfonds Universiteit Gent, Vlaams Audiovisueel Fonds.
Wie vandaag in Oostende wandelt, wordt geconfronteerd met een fantastisch eclecticisme: een brutale grijze appartementsblok bestaat er naast het glorieuze Thermae Palace. Het machtige, haast stalinistische gebouw van De Grote Post domineert de Hendrik Serruyslaan. Een voormalig warenhuis herbergt een museum voor hedendaagse kunst. Belle-époque huizen verschuilen zich in de stille maar statige straten.
In 2017 valt kunstenaar Anouk De Clercq één leegte op. Die glorieuze filmcultuur van Henri Storck, James Ensor of Raoul Servais, is uit het straatbeeld verdwenen. Met de sluiting van cinema Rialto verdween ook de laatste onafhankelijke filmzaal uit het Oostendse cinema-circuit. Tegen zo’n buitengewoon decor, met de zee als groot projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen, is dat zonde.
En dus rijpt het idee Monokino: één zaal, getekend door een al even fantastisch eclecticisme, waar de cinema terug zichzelf kan zijn. Eén zaal, waar lange en korte films, filmklassiekers, auteursfilms, videokunst, experimentele films, animatie of het werk van jonge makers een plek kunnen vinden. Monokino toont, bevraagt, reageert, gaat in gesprek, nodigt uit, verwelkomt, plaatst in perspectief. Monokino is een plek van, door en voor Oostendenaren, voor professionelen en liefhebbers, voor jong en oud, voor van hier en van daar.
De films die Monokino wil tonen, leven niet enkel op het projectievlak. Ze verspreiden zich ook tussen bewoners, toeschouwers, makers. In die zin is Monokino ook ‘Kopfkino’: een mentale bioscoop, waar beelden de kans krijgen zich uit te leven en te vermenigvuldigen.
Zo zwerft Monokino nomadisch door die eclectische straten van Oostende, en nestelt zich in de hoofden en harten van de Oostendenaren. Weldra meert ze voorgoed aan.
Monokino wil cinema de 21ste eeuw indrijven en de avontuurlijke kant van film belichten. Terwijl we ijveren voor een vaste stek als ankerplaats voor cinefielen uit Oostende en daarbuiten, opereert Monokino als een nomadisch filmplatform.
De zee vormt Monokino’s favoriete projectievlak voor beelden, verhalen en geschiedenissen. In afwachting van onze volgende vertoning, verzamelden we alvast een lijst van films waarin de zee een hoofd- of bijrol speelt. Denk je zelf nog aan een film die er nog niet tussen staat? We horen het graag via info@monokino.org.
{{ film.title }}
{{ film.director }} — {{ film.year }}